Εφετείο Αθηνών
Αριθ.απόφασης: 2665/2003
Εισηγητής: Λεωνίδας Ντούλης

[...] Κατά το άρθρο 6, παρ. 1 του Ν. 3198/1955, όπως συμπληρώθηκε με το άρθρο 19 του Ν. 435/1976, κάθε αξίωση μισθωτού που πηγάζει από άκυρη καταγγελία της σχέσεως εξαρτημένης εργασίας, είναι απαράδεκτη, εφόσον η σχετική αγωγή δεν κοινοποιήθηκε μέσα σε τρίμηνη ανατρεπτική προθεσμία από τη λύση της σχέσεως εργασίας. Από τη διάταξη αυτή που καθιερώνει ουσιαστικό απαράδεκτο, το οποίο κατά κύριο λόγο πλήττει το δικαίωμα της επικλήσεως και προσβολής της καταγγελίας ως άκυρου και κατά λογική ακολουθία τις συναρτώμενες με αυτό ουσιαστικές αξιώσεις και του σκοπού που αυτή υπηρετεί, της άρσεως, δηλαδή, της αβεβαιότητος του εργοδότη αναφορικά με το κύρος της λύσεως της σχέσεως εργασίας και των υποχρεώσεών του από αυτή, προκύπτει ότι έχει εφαρμογή για κάθε αξίωση που πηγάζει από ακυρότητα της καταγγελίας της σχέσεως εξηρτημένης εργασίας είτε αορίστου είτε ορισμένου χρόνου είναι. Βασική προϋπόθεση αποτελεί το γεγονός ότι η αξίωση πηγάζει από άκυρη καταγγελία της εργασιακής συμβάσεως, την οποία συνιστά όχι η απλή απόκρουση των υπηρεσιών του μισθωτού από τον εργοδότη, η οποία είναι μόνο γενεσιουργός υπερημερίας του τελευταίου, αλλά κάθε ρητή δήλωση του εργοδότη, ότι δεν αποδέχεται εφεξής τις υπηρεσίες του μισθωτού, περιερχομένη σ΄ αυτόν. Εξάλλου, η καταγγελία, ως δήλωση δικαιοπρακτικής βουλήσεως, μπορεί να είναι να είναι ρητή ή σιωπηρή, δηλαδή να συνάγεται από ορισμένη συμπεριφορά του καταγγέλοντος, εφόσον αυτή, αντικειμενικά εκτιμώμενη, έχει αξία δήλωσης. Έτσι, σιωπηρή καταγγελία συνιστά και η άρνηση του εργοδότη ν? αποδέχεται τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες του εργαζομένου, όταν από αυτή, ενόψει των συνθηκών, κάτω από τις οποίες λαμβάνει χώρα, προκύπτει κατά τρόπο αναμφίβολο ότι ο πρώτος σαφώς εκδήλωσε τη βούληση του για τη λύση της συμβάσεως. Τέλος αν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία αυτή (αποσβεστική), που λαμβάνεται υπόψει, κατ΄ άρθρο 280 ΑΚ, αυτεπαγγέλτως, η καταγγελία καθίσταται ισχυρά, και (τόσον το δικαίωμα επίκλησης και προσβολής της ως άκυρου, όσον και) οι αξιώσεις του μισθωτού που προϋποθέτουν την ακυρότητα, αποσβέννυται, η δε σχετική αγωγή απορρίπτεται ως ουσιαστικά απαράδεκτη (βλ. σχετ. Δημ. Ζερδελή: "Το Δίκαιο της Καταγγελίας", εκδ. Β, παρ. 9 επ. 341 επ., 962 επ., όπου περαιτέρω παραπομπές στη θεωρία και νομολογία, ΑΠ 1323/98 ΕΕργΔ 59. 81, ΑΠ 12/1998 ΕΕργΔ 58. 261).